Październik

Nr 10/2016

NOWE ŻYCIE W CHRYSTUSIE

Trudno zawierzyć siebie
Bogu

Człowiekowi bardzo trudno przychodzi zawierzyć siebie Bogu! Jest to bodaj największy brak
(upadłej i skażonej natury) i to on czyni nasze życie na ziemi trudnym. Niestety, wciąż pozostajemy mali i słabi, gdy chodzi o całkowite uwierzenie i zaufanie naszemu Panu i Stwórcy. To dlatego
przede wszystkim nasze życie jest ciężkie! Inne ciężkie „rzeczy” i wszelkie przytłaczające nas troski są wtórne…

Naszą największą troską
nie jest jakiś materialny niedostatek czy choroba. Troską zabarwiającą wszystkie inne jest niepewność, czy możemy liczyć na szczęśliwy finał naszego życia. Nie wiemy, czy koniec ziemskiego życia
będzie dla nas nowym początkiem. Chcielibyśmy móc jakoś to sprawdzić i zyskać (najlepiej osobistą) pewność co do tego, że przez śmierć, jak przez ciasną bramę, przejdziemy do nowego życia. Narzędzia
poznawcze, jakimi dysponujemy, na to nam nie pozwalają. Po prostu, trzeba umrzeć, żeby się tego dowiedzieć. Świat – w tej mierze, w jakiej ignoruje poznanie religijne i Boże Objawienie – cierpi na
radykalną niewiedzę i niemoc. Zwątpienie o tym, że śmierć jest jednak też …dobrem (acz trudnym), gdyż otwiera bramę do nowego życia i kontaktu ze Stwórcą, podcina skrzydła naszej cywilizacji.
Pozbawia ją motywów życia i nadziei. Skazuje na smutek, który jedynie sztucznie może zostać przytłumiony (jakąś rozrywką) bądź na chwilę zastąpiony chemiczną ekstazą. Jak na razie wiele społeczeństw
dryfuje na oko, nie bardzo wiedząc, czym się to skończy.

A my? Pytajmy o główny
powód dopadającego nas smutku i bólu, który rozdziera naszą duszę. Czy nie jest nim (mówiąc eufemistycznie) mała wiara? Może jest to już wiara martwa, która nie uskrzydla do czynów wielkich,
heroicznych?

(o. Krzysztof Osuch
SJ)

Modlitwa
walki

„Jest niemożliwością odmówić Różaniec bez
mimowolnych momentów rozproszenia” – przyznaje w swoich pismach św. Ludwik Maria Grignion de Montfort. Ten żyjący na przełomie XVII i XVIII w. wielki czciciel i niestrudzony propagator kultu
Najświętszej Maryi Panny nazywa Różaniec wprost modlitwą walki: „Nawet jeśli trzeba walczyć z roztargnieniem przez cały czas odmawiania Różańca, to należy stawać dzielnie do walki z bronią w ręku, to
znaczy, nie ustawać w odmawianiu Różańca, nawet jeżeli trudno jest ci się modlić i nie czujesz emocjonalnego zaangażowania. To straszne pole bitwy, ale takie, które daje zwycięstwo wiernym
duszom”.
Aby uniknąć podczas modlitwy pewnej monotonii i rozproszeń, można w Różańcu stosować tzw. dopowiedzenia. Odmawia się wówczas jedynie pierwszą część „Zdrowaś Maryjo”, natomiast zamiast modlitwy
„Święta Maryjo”, wprowadzonej do brewiarza rzymskiego dopiero w XVI w., proponuje się użycie dopowiedzenia, które precyzuje treść rozważanej tajemnicy, co było zresztą praktykowane już w
średniowieczu. I tu można skorzystać z gotowych wzorów, ale o wiele lepiej formułować je spontanicznie podczas odmawiania Różańca. Ułatwia to skoncentrowanie uwagi na rozważanym wydarzeniu. Mogą mieć
one chociażby formę swoistych aktów strzelistych. I tak przy Tajemnicy Zmartwychwstania może to być po słowie „Jezus” np. zwrot: „…który pokonałeś śmierć, dziękuję Ci!”. Z kolei przy Tajemnicy
Narodzenia: „…przez którego przyjście objawiła się nam nieskończona miłość Boga”.
Maryja wielokrotnie prosiła o odmawianie Różańca w swoich objawieniach. W Fatimie mówiła: „Chcę, żebyście codziennie odmawiali Różaniec na cześć Matki Boskiej Różańcowej, dla uproszenia pokoju na
świecie”. A św. Matka Teresa z Kalkuty zalecała wręcz: „Trzymajcie się Różańca tak jak bluszcz owijający się dookoła drzewa, ponieważ bez pomocy Najświętszej Maryi Panny nie będziemy w stanie
utrzymać się na nogach”

Błażej
Tobolski